«ΤΑ ΤΡΕΛΟΠΑΙΔΑ»
Είναι δυνατόν να είμαστε όλοι ίδιοι; Μπορούν να αρέσουν σε όλους τα ίδια πράγματα; Μπορεί όλα τα παιδιά να έχουν τις ίδιες κλίσεις και ικανότητες; Γίνεται, αν ένα παιδί που αγαπάει τόσο τη μουσική και θέλει να γίνει μουσικός και αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από τις νότες που στριφογυρίζουν στο μυαλό και στην καρδιά του, να το πιέσουμε να αλλάξει μυαλό και καρδιά;
Κάποιος λοιπόν μια μέρα μου είπε πως «η ψυχή είναι καλά όταν βρίσκεται εκεί που θέλει». Αυτό λοιπόν δεν μπορούσα να το ξεχάσω. Φανταστείτε ένα παιδί που είναι τρισευτυχισμένο με το να παίζει μουσική να θέλει να το σπουδάσει, να είναι για αυτό η μουσική όνειρο ζωής. Φανταστείτε το τώρα γιατρό ή δικηγόρο. Μπορεί να γίνει, αλλά σίγουρα θα είναι δυστυχισμένο.
Εκείνη την ημέρα λοιπόν που άκουσα την παραπάνω φράση, πήγα σπίτι και άνοιξα τον υπολογιστή. Ο ήρωάς μου Αιμίλιος-Παναγιωτάκης είχε γεννηθεί και τώρα ήταν η στιγμή του να μας πει τη δική του ιστορία. Έπρεπε οπωσδήποτε να μιλήσει. Να μας πει πως δεν είναι τρέλα να αγαπάς τη μουσική, να μας πει πως νιώθει ίσως μοναξιά όταν δεν τον καταλαβαίνει η οικογένειά του, να μας πει πως τα όνειρα δεν είναι ρούχα αγορασμένα και φορεμένα αναγκαστικά πάνω μας. Να μας πει πως τελικά «η ψυχή είναι καλά όταν βρίσκεται εκεί που θέλει».
Αυτή είναι η ιστορία του Αιμίλιου-Παναγιωτάκη και ίσως και η δική σου…
Μαριλίτα Χατζημποντόζη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου